II Wojna Światowa.

Rada Narodowa.

Rada Narodowa to organ doradczy i opiniodawczy prezydenta i rządu RP na uchodźstwie, utworzony XII 1939. Zastępowała parlament, także p.n. Rada Narodowa Rzeczypospolitej Polskiej. Liczyła kilkudziesięciu radnych (początkowo 22), w większości przedstawicieli stronnictw koalicji rządowej. Prezes Rady: I. Paderewski (nominalny ze względu na stan zdrowia, faktycznie pracami Rady I kadencji kierował S. Mikołajczyk). Na posiedzeniach Rady omawiano podstawowe zagadnienia sytuacji międzynarodowej i politycznej polityki zagranicznej. W okresie sporów w kwestii uregulowania stosunków polsko-sowieckich Rada Narodowa została VIII 1941 rozwiązana. Powołana ponownie XI 1942, z przewodniczącym S. Grabskim, prowadziła prace do VI 1945 (powołanie w wyniku konferencji moskiewskiej Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej). Odtworzona 1949, jej przewodniczącymi byli m.in. T. Filipowicz i Z. Podhorski. W 1954-72 podobne kompetencje miała Rada Jedności Narodowej, związana z Radą Trzech. Po powszechnych wyborach prezydenckich (XII 1990) i przekazaniu insygniów władzy państwowej przez prezydenta RP na uchodźstwie L. Wałęsie, Rada Narodowa została 1991 rozwiązana, wraz z pozostałymi organami władz RP na uchodźstwie.