Piastowie
Koronacja Bolesława I Chrobrego.
Pierwszy koronowanym władcą Polski był Bolesław – nazwany przez potomnych Chrobrym. Panował przeszło 33 lata, lecz królem został dopiero na dwa miesiące przed śmiercią. Nastąpiło to na Wielkanoc 18 kwietnia 1025 r., polscy biskupi koronowali mającego już wówczas ok. 58 lat księcia na króla Polski.
Koronacja - 18 kwietnia 1025
Koronacja była ostatnim posunięciem politycznym, jakiego zdołał dokonać Bolesław Chrobry. Była ona pośrednim skutkiem porozumień między Bolesławem Chrobrym, a Ottonem III, do których doszło 25 lat wcześniej w Gnieźnie.
Już podczas pobytu Otto III w 1000 roku, nałożył Chrobremu na głowę diadem cesarski. Już wówczas Bolesław Chrobry zaczął myśleć o swojej przyszłej koronacji na króla. Odwlekała się ona tylko ze względu na panujących w Niemczech. Po śmierci Otto III w 1002 roku na tron wstąpił Henryk II, nieprzyjazny Chrobremu, z którym przyszły król Polski stoczył szereg bitew w wojnie polsko-niemieckiej. Przyszły król wykorzystał śmierć Henryka II i zamieszanie z tym związane w Niemczech oraz śmierć nieprzychylnego Polsce papieża Benedykta VII. Koronacja odbyła się na Wielkanoc (18 IV) 1025 roku w katedrze gnieźnieńskiej, gdyż wówczas stolicą państwa polskiego było właśnie Gniezno.
Koronacja królewska była ceremonią o charakterze zarówno państwowym, jak i kościelnym, ponieważ w trakcie arcybiskup namaszczał go olejkami świętymi. Następnie włożono mu na głowę koronę i podarowano inne insygnia władzy królewskiej: berło, jabłko, miecz Szczerbiec (prawdopodobnie był mieczem koronacyjnym)- i świętą włócznię dar Otto III. Dzięki takiemu charakterowi ceremonii władza w kraju w rozumieniu władców i poddanych stała się uświęcona, zesłana przez Boga.
Skutki.
Koronacja ta miała ogromne znaczenie nie tylko polityczne, ale także moralne. Świadczyła o całkowitej niezależności i jedności państwa polskiego, a władcę Polski przedstawiała odtąd jako boskiego pomazańca. Korona królewska nie tylko uniezależniła Polskę od Niemiec i stawiała państwo na równi z takimi królestwami, jak Francja czy Anglia. Dzięki królewskiemu tytułowi Bolesław I Chrobry nie musiał ulegać prawu zwyczajowemu i dzielić władzy pomiędzy wszystkich synów (Mieszka, Bezpryma i Ottona), a mógł wyznaczyć jednego prawowitego następcę.
